Memlekete, topraklara vefadan bahsederken diğer taraftan da memleketine küsmüş/küstürülmüş, sırt dönmüş/döndürülmüş, unutmuş/unutturulmuş olan Yozgatlı profili geliyor gözümün önüne.
Memlekete vefa söylemi tam burada ince bir çizgi ile ayrılıyor.
Memlekete vefa ya da vefasızlık…
Bu iki kavram üzerinden Yozgatlılığı yargılama niyetinde değilim elbette.
Bence kimsenin de böyle bir yargı yetkisinde olduğunu düşünmüyorum.
Memlekete vefanın adını tanımlamak gerekiyor.
Kimi zaman memleketine vefa doğduğu topraklarda bacası tüten bir fabrika ya da baba ocağı…
Her iki baca dumanı da kıymetlidir kendine göre.
Mesele vefa dedik ya…
Bir yanı küsse de diğer yanı ‘deli gönül bas git diyor’ türünden olan vefa.
Vefanın bir semt adı olmadığından mütevellit gurbet elde bir hemşeriye ikram edilen bir bardak çaydır vefa.
Adına vefa dediğiniz bir niyet, bir bakış, Samsun yol ayrımından Çorum istikametine yol alırken Yozgat tabelasında yüreğin bir yanının cız etmesidir.
Hülasa mübarek Ramazan ayında memlekete vefanın adı daha da anlam kazıyor sanki.
Geçtiğimiz hafta Almanya’da yaşayan Eren Öztürk’ten memlekete vefanın adını ortaya koyan bir mesaj aldım.
Yaklaşık 10 yıldır yaşadığı Almanya’da pek çoğu Yozgatlı olmasa da arkadaşlarını organize ederek memleketine 170 gıda kolisi göndermiş.
Eren’i, kıymetli babasını uzun süredir tanırım. Allah işini rast getirsin genç yaşta memlekete vefanın adını yüreğine kazmış genç bir adam.
Belki küçük bir örnek.
Lakin büyük bir duruş, büyük bir niyet.
Bir fitre, bir niyet, bir vefa dedik ya, Eren’inki onlardan sadece bir tanesi.
Melese yönü memleketten yana olabilmek.
Küsmek, küstürülmek, sırt dönmek döndürülmek…
Mazeretiniz, duruşunuz ne olursa olsun.
Mühim olan niyetiniz!
Bir Ramazan ayında memleketine vefanın temelindeki niyete dokunalım istiyorum.
Kul kula vesile olsa.
Kul kula ışık…
Kul kula yoldaş.
Memlekete giden her yolda sebepler, vesileler ne olursan olsun yönümüz dosdoğru memleket olsun.
Er ya da geç hiç ama hiç fark etmez.
Niyeti güzel dostlara selam olsun memleketi Yozgat’tan.