“Kızım nerededir, nasıl geçinir, aç mı susuz mu? Hiç mi kendine sormadın anne... Sizleri, özellikle de seni, hiç affetmeyeceğim,” dedi. O da kapıyı çarparak gitti.    
    Aradan geçen iki yılın ardından, bir sabah adliye sarayının girişinde annesiyle karşılaştı. “Baban çok hasta, bize yardım et; sen okumuşsun, biz cahildik, cahilliğimizi hoş gör kızım,” diyerek ağlayan annesini görünce yıllardır biriktirdiği o kini tuzla buz oldu.
     Asya, annesinin gözyaşları karşısında direnç gösteremedi. Kendisi de anne idi ve annelik en zor meslekti. Babasını hastaneye yatırdı, tedavisini yaptırdı. 
     Sonra ailesini yanına aldı.Asya, kendi ayakları üzerinde durma kararlılığı, ailesiyle yüzleşme cesareti ve sonunda onlara yardım etme sevgisiyle hayatının en karmaşık dönemlerinden birinde yine zafer kazanmıştı.
      Kazandığı bu zaferi hiç kimseyle paylaşmadı; Asya, Bedrettin’i gerçekten çok sevmişti; bir daha ona olduğu gibi hiç kimseye aşık olamadı. O sebepten olsa gerek ki hiç evlenmedi.
      Anne babası ve kızı Ayperi ile yaşlanıp gitti ,  vesselam....

  BENİM ( tunç kafiye)
Ne zaman hakikate gözlerimi açtım
O güne kadar bütün bildiğimden kaçtım
*Ölüsü varmış gibi gezen aslı benim
*Yarım asırdır içten yanan yaslı benim 

Başımda hiç uçmadı,uçmaz Huma kuşu 
Tırmandım nasibime düşen dik yokuşu 
*Gündüz feryad ederek, kuruyan dil benim 
*Gece sokakta yanan, yalnız kandil benim

Bir tek Allah bilirmiş gönül ağrısını
Dünya duysa ne çıkar, kulun çağrısını 
*Yarın belki de yokum bu günse var benim
*Yaradan la arama belki duvar benim
            
Zaman açmış olsa da sen ile aramı 
Geri zaman köreltti kanayan yaramı
*Derdin le yollara düşüp ram olan benim 
*Aşkının hürmetine ikram bulan benim

Boşuna geçirdiğin yarım asıra yan 
Selasız sessizce sen değil misin kayan
*Sözüne sadık kalıp nefsi aşan benim
*Sözümün vebalini bilip şaşan benim 
             
O bozkır yamaçlara ne sevgiler ektim 
 Çok yoruldum her şeyden ellerimi çektim 
*Kendi tuzumla beni kavuran ter benim 
*Herkes şen mutlu yine hali beter benim

Daraldı koca kafes daraldı bu yurdum
Görmeden hayalini kurarak uyurdum 
*Sanırım tek sana hasret çare benim
*Arayıp bulacak bu derde biçare benim
             
Ben Aras yazdım yakın eyledim ırağı 
Gün görmeyen harflerim soğuk ve kırağı 
*Zevk ile sefa seldir kalacak kum benim 
*Benim sevdam bâki dir şaşmaz okum benim