Bu benim gözyaşlarım, sabahın ilk ışıklarıyla uyandım ki serin rüzgarlarla beraber yağmur damlaları ahenkle cama vuruyor..
Mevsim sonbaharın ilk ayı ve ilk yağmuru cama vuran damlalardan yansıyan hüzünlü tıkırtılar kalbimi sızlatıyor inceden inceye . Kimine göre uzun sayılabilecek ömrünün bu kaçıncı sonbaharıydı.
Neden hüzün mevsimi diyorlar ki ?
Ömürler de öyle değil mi?
Dünyaya gelişimiz ilkbahar da açan çiçekler gibi , gençliğimiz yaz misali bazen sımsıcak duygularla kucaklıyoruz hayatı bazen deli rüzgar gibi esip coşuyoruz.
Ümitlerimiz hayallerimiz oluyor peşinden koştuğumuz. Yine bir aile kurmanın da çabasını da bu dönemde yaşarız.
Baba olmak anne olmak hayırlı evlatlar yetiştirmektir hayallerimiz.
Bu konuda başarılı olduğu gibi sorumluluğun ağır yükünü cılız omuzlarına tek başına yüklenen arkasında kahredici hüsranlara uğrayanlarda az değildir hani.
İşte bu keşmekeş içerisinde bir bakarız ki sonbahara erişmişiz..
Her yeni güne yeni bir ümitle uyandığımızda aynaya bakarız ve fark ederiz ki ömür mevsiminin de sonbaharındayız.
İşte o zaman içimizi hüzün kaplar, duygularımız yoğunlaşır, kalplerimiz hassaslaşır sonbahar yağmurlarının camları ıslattığı gibi gözyaşlarımız ıslatır kırışan yanaklarımızı.
Yaşadığımız dünya da mevsimler üç ayda bir değişiyor ömrümüzün mevsimleri ise bize ayrılan zaman dilimi içerisinde bölünmüş. Kimimiz ömrümüzün dört mevsimini de yaşarken kimimiz ilkbaharını bile yaşayamadan ebedi aleme göç ediyor.
Yani bahar görmeden kışı yaşıyor diye düşündüm bir an . Ben bu sıralar sonbaharımı yaşıyorum.
Acısıyla tatlısıyla koca bir ömür nasıl geçti bilemedim ama ömrümde arkadaşlarımın içinde inanıyorum ki en çok mücadele veren benim.
Devre arkadaşlarım da bunu bilirler ama hiç yılmadım hep mücadele ettim , şunu da yapsaydım demedim hiç pişman değilim bende herkes gibi sonbahar yağmurlarını bekliyorum.
Her ne kadar rahmet yağmurlarının yerini tutmak imkansız olsa da mutlu olmalıydım, mutluydum. Belki de cama yaklaştığımda sonbaharının ilk günlerini yaşayan çileli bir babanın yakın bağrından kopan hıçkırıklarını duydum. Mevsim sonbaharını duydum ilk yağmuruna karışan gözyaşları rüzgarla beraber benim cama ulaştı. Acı içinde inliyor . Yağmuru aratmayan gözyaşlarıyla Rabbime boyun büküyordu. Gözyaşlarım onun gözyaşlarına karışıyordu ama hiç hayattan ümidimi kesmedim çünkü yaşamak çok güzel. Bu yazı da kendimi anlatıyorum sonbaharın da olanlar alınmasın diyorum Sevgi ve saygılarımı sunuyorum..